Historia FICAG

Nasza gru­pa zosta­ła zało­żo­na pod nazwą Artes das Gera­is w mie­ście Belo Hori­zon­te (stan Minas Gera­is, Bra­zy­lia) w listo­pa­dzie 1992 roku przez capo­eiri­stas zna­nych jako Museu, Aran­ha, Gran­de, Mar­ce­lin­ho oraz Nem. W świe­cie capo­eira bar­dzo trud­no się wybić. Co roku podob­ne orga­ni­za­cje poja­wia­ją się jak grzy­by po desz­czu, by zaraz potem znik­nąć. Dzię­ki ogrom­ne­mu wysił­ko­wi (dziś już Mestre) Museu, któ­ry musiał swe­go cza­su pro­wa­dzić powy­żej 8 tre­nin­gów tygo­dnio­wo, mło­dej gru­pie uda­ło się jed­nak pozy­skać nowych uczniów i zor­ga­ni­zo­wać pierw­szą maso­wą impre­zę. Tyta­nicz­na pra­ca same­go Mestre oraz jego naj­bar­dziej zaan­ga­żo­wa­nych uczniów na prze­strze­ni 25 lat zaowo­co­wa­ła roz­ro­stem FICAG do impo­nu­ją­cych rozmiarów.

Do Euro­py, a w koń­cu rów­nież i do Pol­ski, capo­eira dotar­ła pod koniec lat 90. W 1993 Mestre Nem prze­pro­wa­dził się do Nie­miec i roz­po­czął tam aktyw­ną pra­cę na rzecz pro­mo­wa­nia bra­zy­lij­skiej sztu­ki wal­ki. W 1998 roku zapro­szo­no go na warsz­ta­ty do Pol­ski uzna­wa­ne przez wie­lu za naro­dzi­ny pol­skiej capo­eira. W 2003 roku doszło do kon­flik­tu oraz podzia­łu mię­dzy Mestres Museu i Nem. Po pew­nym cza­sie zde­cy­do­wa­li­śmy się kon­ty­nu­ować naszą pra­cę pod skrzy­dła­mi tego pierw­sze­go i zmie­ni­li­śmy nazwę na Fun­da­ção Inter­na­cio­nal Capo­eira Artes Das Gera­is.

Dziś ban­de­ra FICAG powie­wa w ponad 40 mia­stach na tere­nie Minas Gera­is, w więk­szo­ści bra­zy­lij­skich sta­nów oraz na czte­rech róż­nych kon­ty­nen­tach. Nasza gru­pa docze­ka­ła się sek­cji w takich kra­jach jak USA, Mek­syk czy Ango­la. W Euro­pie capo­eira w sty­lu FICAG tre­nu­je się nie tyl­ko w Pol­sce, ale rów­nież w Hisz­pa­nii, na Bia­ło­ru­si, w Rosji oraz na Litwie. Choć gru­pa ma już 4 posia­da­czy tytu­łu mistrzow­skie­go, naszym nie­kwe­stio­no­wa­nym lide­rem wciąż pozo­sta­je nie­oce­nio­ny Mestre Museu. Wła­ści­wie nie­ustan­nie podró­żu­je on po całym świe­cie, aby obser­wo­wać postę­py swo­ich pod­opiecz­nych i moty­wo­wać nowych ćwi­czą­cych. Robi rów­nież wszyst­ko, aby zachę­cić człon­ków gru­py do inte­gra­cji i wspie­ra­nia się nawza­jem. Regu­lar­nie orga­ni­zu­je ogól­no­świa­to­we warsz­ta­ty o nazwie Mun­dial. Dla nas to świet­na oka­zja, aby powy­mie­niać się doświad­cze­nia­mi z capo­eiri­stas z innych kra­jów oraz zmie­rzyć się z nimi pod­czas zawo­dów (Cam­pe­ona­to).

Historia FICAG Polska

oZa­ło­ży­cie­lem pol­skiej filii FICAG jest Szy­mon Szczyr­ba (dziś zna­ny jako Pro­fes­sor Coxin­ha), czło­wiek uzna­wa­ny za jed­ne­go z pio­nie­rów capo­eira w naszym kra­ju. Choć pocho­dzi z Cho­rzo­wa i tam też sta­wiał swo­je pierw­sze kro­ki jesz­cze w 1997 roku, w 2001 doj­rzał do decy­zji o zało­że­niu wła­snej sek­cji z dale­ka od domu. 2 czerw­ca popro­wa­dził pierw­szy tre­ning (w sali przy uli­cy Nowy Świat) nowej war­szaw­skiej gru­py i wła­śnie ten dzień uzna­je­my za datę naszych uro­dzin. Jesz­cze wte­dy nazy­wa­li­śmy się po pro­stu Artes das Gera­is, a przy­wód­ca­mi naszej gru­py na całym świe­cie byli Mestres Museu oraz Nem. W waka­cje 2004 roku pod­ję­li­śmy decy­zję o przej­ściu pod skrzy­dła tego pierw­sze­go i od tej pory nazy­wa­my się Fun­da­ção Inter­na­cio­nal Capo­eira Artes das Gera­is.

Zało­że­nie gru­py w sto­li­cy oka­za­ło się strza­łem w dzie­siąt­kę. Szyb­ko nabra­li­śmy wia­tru w żagle. Poja­wi­li się nowi ludzie i koniecz­ność zało­że­nia kolej­nej sek­cji. Wkrót­ce, na dowód swo­jej nie­za­leż­no­ści, gru­pa war­szaw­ska zor­ga­ni­zo­wa­ła pierw­sze warsz­ta­ty oraz bati­za­do, czy­li cere­mo­nię przy­zna­nia pierw­szych stop­ni nowym człon­kom. Od tego momen­tu mniej wię­cej co roku mamy przy­jem­ność gościć na kolej­nych impre­zach Bra­zy­lij­czy­ków z Belo Hori­zon­te i innych miast Kra­ju Kawy, a tak­że człon­ków naszej gru­py z całej Euro­py. Moż­li­wość regu­lar­nej orga­ni­za­cji tak duże­go przed­się­wzię­cia dowo­dzi jak spraw­nie dzia­ła i jak pręż­nie roz­wi­ja się pol­ska filia FICAG.

Przez lata pro­wa­dzi­li­śmy zaję­cia oraz orga­ni­zo­wa­li­śmy poka­zy w dzie­siąt­kach miejsc na tere­nie Pol­ski i całe­go Mazow­sza. Nasze tre­nin­gi odby­wa­ły się m.in. w Prusz­ko­wie, w Soko­ło­wie Pod­la­skim, w Kon­stan­ci­nie, w Bia­łym­sto­ku oraz w wie­lu dziel­ni­cach War­sza­wy. Oprócz bati­za­do stwo­rzy­li­śmy inne gru­po­we tra­dy­cje, któ­re cały czas kul­ty­wu­je­my, jak choć­by świą­tecz­na roda de vin­ho pod koniec roku. Sta­ra­my się regu­lar­nie spo­ty­kać całą gru­pą, aby mimo roz­wo­ju naszej orga­ni­za­cji nie tra­cić ze sobą zwy­kłe­go ludz­kie­go kon­tak­tu. Oprócz corocz­nych warsz­ta­tów orga­ni­zo­wa­li­śmy rów­nież obo­zy spor­to­we. Regu­lar­nie odwie­dza­my inne gru­py i sek­cje FICAG w sąsied­nich kra­jach przy oka­zji wspól­nych wyjaz­dów na warsz­ta­ty czy też wycie­czek. Czę­sto zaglą­da­my rów­nież do Belo Hori­zon­te w Bra­zy­lii, bio­rąc udział w mię­dzy­na­ro­do­wych zgru­po­wa­niach i zawo­dach gru­py FICAG.

Naj­waż­niej­si są jed­nak ludzie, któ­rzy two­rzą FICAG Pol­ska. Od zało­że­nia gru­py przez nasze sek­cje prze­wi­nę­ły się ich set­ki, ale wie­lu z nich pozo­sta­ło z nami i nie zamie­rza nigdzie się ruszać. Mestre Museu doce­nił ich wkład, co roku awan­su­jąc któ­re­goś z nich na wyż­szy sto­pień wta­jem­ni­cze­nia i odpo­wie­dzial­no­ści. Obec­ny skład kadry instruk­tor­skiej FICAG wykry­sta­li­zo­wał się w 2014 roku. Choć Coxin­ha wyje­chał z kra­ju rok wcze­śniej, cały czas czu­wa nad naszym roz­wo­jem i śle­dzi losy grupy.

Aktu­al­nie na jej cze­le sto­ją pro­fe­so­ro­wie SinoPadre, czy­li dwóch naj­star­szych uczniów nasze­go zało­ży­cie­la. Są z nami wła­ści­wie od same­go począt­ku. Pierw­szy z nich w 2011 roku zało­żył sek­cję dla dzie­ci w pod­war­szaw­skich Mar­kach. Padre od 2013 pro­wa­dzi zaję­cia przy ul. Miłej 26 (sek­cja War­sza­wa Wola), w czym wydat­nie poma­ga mu Fre­ira.

Następ­ny w hie­rar­chii jest Bam­bu, któ­ry dołą­czył do kadry w 2008. Jego ulu­bio­nym aspek­tem capo­eira jest muzy­ka, więc od dłuż­sze­go cza­su zaj­mu­je się sze­ro­ko poję­tą edu­ka­cją muzycz­ną w naszej gru­pie i udzie­la się orga­ni­za­cyj­nie. Pro­wa­dził zaję­cia w wie­lu miej­scach, ale jego naj­więk­szym dzie­łem jest gru­pa ćwi­czą­ca na war­szaw­skim Gro­cho­wie od wrze­śnia 2010. Kolej­ny­mi człon­ka­mi kadry są rów­nież Ando­rin­ha oraz Esqu­eci­do. Oby­dwo­je dołą­czy­li do niej w 2012 roku. Ando­rin­ha już od lat spe­cja­li­zu­je się w pro­wa­dze­niu tre­nin­gów dla dzie­ci - w 2010 roku otwo­rzy­ła spe­cjal­ną sek­cję dla naj­młod­szych w sali przy uli­cy Świę­to­jer­skiej. 3 lata póź­niej prze­nio­sła się razem z gru­pą wol­ską na uli­cę Miłą 26. Esqu­eci­do to doświad­czo­ny capo­eiri­sta, któ­ry pra­cu­je jako tre­ner per­so­nal­ny, a zatem czę­sto wspie­ra nas swo­ją wie­dzą na temat wła­ści­we­go wyko­ny­wa­nia ćwi­czeń i ana­to­mii ludz­kie­go cia­ła. W 2011 roku instruk­to­rzy Esqu­eci­do oraz Care­ca (kolej­ny gru­po­wy spe­cja­li­sta od instru­men­tów) zało­ży­li swo­ją sek­cję na war­szaw­skim Moko­to­wie w sali przy uli­cy Róża­nej. W 2017 prze­nie­śli ją na Ron­do Daszyńskiego.

W 2012 do kadry dołą­czy­ła rów­nież Guer­re­ira. W tym samym roku prze­ję­ła też sek­cję mary­monc­ką, któ­rą od wrze­śnia 2010 roku pro­wa­dził nie­ak­tyw­ny już Faisca. W tre­nin­gach bar­dzo poma­ga jej naj­młod­sza sta­żem człon­ki­ni naszej kadry, czy­li Pul­gu­in­ha. 3 lata póź­niej sek­cja zmie­ni­ła sie­dzi­bę i dziś ćwi­czy już jako FICAG Sta­re Bie­la­ny. Oby­dwie instruk­tor­ki są bar­dzo aktyw­ne na polu orga­ni­za­cyj­nym, a ich nie­oce­nio­ny wkład pozwo­lił nam zre­ali­zo­wać naj­więk­sze impre­zy w naszej histo­rii, jak choć­by Festi­wal Veja Bra­sil 2016 na 15-lecie grupy.

W gro­nie instruk­to­rów znaj­du­je się rów­nież Coco, doświad­czo­ny capo­eiri­sta, któ­ry uzy­skał sto­pień upraw­nia­ją­cy do pro­wa­dze­nia zajęć jesz­cze w 2007 roku. Coco jest eks­per­tem od peda­go­gi­ki spe­cjal­nej. Od 2013 pro­wa­dzi sek­cję dla dzie­ci i mło­dzie­ży z zespo­łem Downa przy uli­cy Czar­nec­kie­go 51 na war­szaw­skim Żoli­bo­rzu. W 2018 roku do gro­na instruk­to­rów dołą­czy­ła Quebra­da, któ­ra na począt­ku poma­ga­ła Ando­rin­ha w pro­wa­dze­niu sek­cji, by następ­nie prze­jąć ją w cało­ści i pro­wa­dzić przy Ratu­szu Arse­nał. Staw­kę dopeł­nia­ją naj­młod­si człon­ko­wie kadry, czy­li Per­di­da i Zan­ga­do, któ­rzy dołą­czy­li do niej w 2021 roku pod­czas obcho­dów 20-lecia ist­nie­nia gru­py FICAG Pol­ska. Obo­je są ucznia­mi Guer­re­iry oraz Pul­gu­in­hi i na co dzień wspie­ra­ją ich sekcję.

Mestres

Mestre Museu

Mestre Museu

Zało­ży­ciel i nie­kwe­stio­no­wa­ny lider gru­py Fun­da­ção Inter­na­cio­nal Capo­eira Artes das Gera­is. Jego ape­li­do zna­czy po pro­stu „muzeum”, cho­ciaż jako postać od zawsze koja­rzo­ny był z klat­ka­mi, w któ­rych trzy­mał róż­ne gatun­ki pta­ków i tę pasję kon­ty­nu­uje aż do dziś.

Naukę capo­eira na uli­cy roz­po­czął już w 1978, tre­nu­jąc na lokal­nym sta­dio­nie i na traw­ni­kach przy Hospi­tal de Bale­ia w dziel­ni­cy Para­iso w Belo Hori­zon­te. Rok póź­niej poznał nie­ja­kie­go Ichu­co, któ­ry dziś jest powszech­nie zna­ny jako Mestre Reinal­do. Zna­cze­nie tej per­so­ny na jego dro­dze wie­lo­krot­nie pod­kre­ślał w napi­sa­nych przez sie­bie pio­sen­kach. Mestre Reinal­do sta­nął póź­niej na cze­le zna­nej w Belo Hori­zon­te gru­py Mor­ro de San­ta­na, w któ­rej Museu ćwi­czył wraz z wie­lo­ma inny­mi capo­eiri­stas z Belo Hori­zon­te aż do 1992 roku. Wte­dy wła­śnie gdy M. Reinal­do wraz z młod­szy­mi ucznia­mi posta­no­wił przejść do innej gru­py, a jego naj­star­si alu­nos (wśród nich Con­tra-Mestre Museu) zało­ży­li orga­ni­za­cję pod nazwą Artes das Gerais.

Kolej­nym waż­nym momen­tem był rok 1995, kie­dy w obli­czu wie­lu zasług przy­zna­no mu tytuł mestre, czy­li naj­wyż­szy moż­li­wy sto­pień w gra­da­cji. To wyda­rze­nie zmo­ty­wo­wa­ło go jedy­nie do dal­szej pra­cy, czy­li orga­ni­za­cji róż­nych warsz­ta­tów i bati­za­dos, a tak­że podró­ży po całym świe­cie. W 2003 roku Mestre Museu prze­mia­no­wał swo­ją gru­pę na „Fun­da­ção Inter­na­cio­nal Capo­eira Artes das Gera­is” i tak pozo­sta­ło aż do dziś.

Aktu­al­nie Mestre Museu rezy­du­je w dziel­ni­cy Para­iso w Belo Hori­zon­te, skąd zawia­du­je gru­pą na całym świe­cie. W mię­dzy­cza­sie pro­wa­dzi regu­lar­ne tre­nin­gi i orga­ni­zu­je waż­ne wyda­rze­nia gru­po­we, m.in. impre­zy z cyklu Mun­dial de Capoeira.

Mestre Zé com Fome

Mestre Zé com Fome

Capo­eiri­sta rezy­du­ją­cy na co dzień w Mia­mi w USA. Capo­eira towa­rzy­szy­ła mu już od dziec­ka, ponie­waż jego rodzi­ce pra­co­wa­li na far­mie, któ­rej wła­ści­cie­lem był Mestre Rafa­el (zało­ży­ciel gru­py Sen­za­la). Mestre Rafa­el zapro­po­no­wał Zé i innym bied­nym dzie­ciom miesz­ka­ją­cym na tym samym obsza­rze dar­mo­we tre­nin­gi na tere­nie swo­je­go gara­żu. Aż do momen­tu osią­gnię­cia peł­no­let­no­ści Ada­il­ton miał dzię­ki temu moż­li­wość dosko­na­le­nia swo­ich umie­jęt­no­ści pod okiem takich mestres jak Peixin­ho, Gato, Sor­ri­so, Gar­rin­cha, Tony Var­gas, Luis Pau­lo i Disa.

W wie­ku 18 lat musiał wyje­chać do Belo Hori­zon­te z powo­dów finan­so­wych, gdzie za namo­wą swo­je­go poprzed­nie­go nauczy­cie­la dołą­czył do gru­py Mestre Museu. Po latach wyczer­pu­ją­cych tre­nin­gów, na któ­re musiał dojeż­dżać godzi­na­mi, uho­no­ro­wa­no go w koń­cu stop­niem Pro­fes­sor (sznur fio­le­to­wy). Zé uznał to za impuls do wyjaz­du za gra­ni­cę i dal­szej pra­cy na rzecz gru­py na całym świe­cie. Osiadł więc we Fra­min­gham (Mas­sa­chu­setts), gdzie pro­wa­dził swo­ją sek­cję aż do momen­tu uzy­ska­nia stop­nia mestre w 2010 roku. Wte­dy posta­no­wił prze­nieść swo­ją dzia­łal­ność do Mia­mi na Flo­ry­dzie, gdzie rezy­du­je po dziś dzień. Oprócz dzia­łal­no­ści na rzecz pro­mo­wa­nia capo­eira ćwi­czy rów­nież BJJ oraz MMA i w oby­dwu odno­si sukcesy.

Mestre Curió

Mestre Curió

Tre­nin­gi roz­po­czął w 1983 roku w gru­pie Capo­eira Uni­do do Gru­po Faisca w Ven­da Nova (pół­noc­na część Belo Hori­zon­te), gdzie ćwi­czył 12 lat. W 1995 roku prze­niósł się do gru­py Artes das Gera­is i roz­po­czął naukę pod okiem Mestre Museu. Od tego momen­tu czę­sto podró­żo­wał na rzecz gru­py, poja­wia­jąc się na warsz­ta­tach w Niem­czech, Pol­sce, na Bia­ło­ru­si i w Rosji. W 2006 roku otrzy­mał w Belo Hori­zon­te sznur brą­zo­wy ozna­cza­ją­cy ran­gę for­man­do.  Pod­bu­do­wa­ny tym osią­gnię­ciem w 2007 roku prze­niósł się na sta­łe do Sewil­li (Hisz­pa­nia), gdzie rezy­du­je i dzia­ła do dziś. W 2012 na kolej­nej impre­zie z cyklu Mun­dial dostał sznur czer­wo­ny (sam w sobie ozna­cza­ją­cy sto­pień for­ma­do), a następ­nie tytuł mestre w 2016 roku. Oprócz pro­wa­dze­nia swo­jej sek­cji cały czas aktyw­nie dzia­ła na rzecz wspo­ma­ga­nia pra­cy innych sek­cji w Europie.
Mestre Salario

Mestre Salario

Pocho­dzą­cy z Cam­pi­nas w sta­nie São Pau­lo Sala­rio roz­po­czął swo­je tre­nin­gi capo­eira w kwiet­niu 1988 pod okiem capo­eiri­sty zna­ne­go jako Mestre Ted w gru­pie Pelo­urin­ho de Cam­pi­nas. W 1994 uzy­skał sto­pień instruk­tor­ski, ale tego same­go roku jego dotych­cza­so­wy mistrz zmarł i Sala­rio musiał poszu­kać inspi­ra­cji poza swo­im rodzi­mym mia­stem. Wyru­szył więc do Rio de Jane­iro, gdzie na dwa lata dołą­czył do gru­py Sen­za­la. Następ­nie w 1997 roku prze­niósł się do gru­py Capo­eira Bra­sil, gdzie ćwi­czył 4 lata, aby póź­niej na chwi­lę zasi­lić sze­re­gi gru­py Cor­dao de Ouro. W 2002 poczuł jed­nak, że w jego capo­eira cze­goś bra­ku­je i wybrał się do Belo Hori­zon­te w sta­nie Minas Gera­is. Tam nawią­zał kon­takt z Mestre Museu oraz osta­tecz­nie dołą­czył do gru­py Artes das Gera­is, któ­rej pod­po­rą pozo­sta­je aż do dziś. Sala­rio cały czas pro­wa­dzi zaję­cia capo­eira w swo­jej aka­de­mii oraz w licz­nych szko­łach w mie­ście Cam­pi­nas, w czym wydat­nie poma­ga mu jego żona, Pro­fes­so­ra Bone­ca. Mija­ły lata, a przez jego aktyw­ne uczest­nic­two w wyda­rze­niach gru­po­wych Mestre Museu nagra­dzał Sala­rio kolej­ny­mi stop­nia­mi z gru­po­wej gra­da­cji. Wresz­cie w 2014 nad­szedł czas, aby otrzy­mał on sznur czer­wo­ny, ozna­cza­ją­cy pre­sti­żo­wą ran­gę for­man­do. Sam tytuł mistrzow­ski przy­szedł 4 lata póź­niej, a wzru­szo­ny Sala­rio ode­brał go przy akom­pa­nia­men­cie owa­cji wszyst­kich obec­nych człon­ków gru­py, a przede wszyst­kim jego uczniów.

Kadra

Professor Sino

Professor Sino

Sto­pień: roxa (fio­le­to­wy)

Sino, a wła­ści­wie Michał Dzwon­kow­ski, zaczął ćwi­czyć 29 wrze­śnia 2001 roku. Gru­pa Artes das Gera­is (dzi­siej­sze FICAG) dopie­ro zaczy­na­ła swo­ją dzia­łal­ność w sto­li­cy, jed­nak w Pol­sce i na świe­cie cie­szy­ła się już dużym uzna­niem i sza­cun­kiem. W listo­pa­dzie 2002 roku pod­czas pierw­sze­go bati­za­do w War­sza­wie zdo­był swo­je pierw­sze cor­da (bia­ło-żół­te) i w ten spo­sób stał się ofi­cjal­nie człon­kiem gru­py. Już wte­dy wyróż­niał się spo­rym zaan­ga­żo­wa­niem w spra­wy wewnętrz­ne FICAG. Przez kolej­ne lata regu­lar­nie uczęsz­czał na tre­nin­gi capo­eira pro­wa­dzo­ne przez Pro­fes­so­ra Coxin­ha i zdo­by­wał kolej­ne stop­nie. We wrze­śniu 2005 roku wyje­chał do Bra­zy­lii, aby kon­ty­nu­ować swo­ją naukę pod okiem zało­ży­cie­la gru­py - Mestre Museu. Tam otrzy­mał sto­pień moni­tor i dostał pozwo­le­nie na zało­że­nie wła­snej sekcji.

W paź­dzier­ni­ku 2005 zało­żył sek­cję dzie­cię­cą, przy któ­rej poma­ga­ła mu Moni­to­ra Teso­ura. W mar­cu 2006 posta­no­wił roz­po­cząć pro­wa­dze­nie zajęć w Puł­tu­sku. Pod­czas VI Bati­za­do e tro­ca de cor­das w czerw­cu 2007 Mestre Museu przy­znał Sino sto­pień instru­tor w uzna­niu za jego pra­cę na rzecz gru­py. W 2010 Sino ponow­nie wyje­chał do Bra­zy­lii, by tam dalej roz­wi­jać swo­je umie­jęt­no­ści oraz uczest­ni­czyć w kolej­nych warsz­ta­tach pro­wa­dzo­nych przez licz­nych mestres. Całe wyda­rze­nie nosi­ło nazwę Mun­dial de Capo­eira, a jego pro­gram uwzględ­niał rów­nież cere­mo­nię nada­nia nowych stop­ni na naj­wyż­szych szcze­blach. Pod­czas niej Sino otrzy­mał od Mestre Museu cor­da azul-ver­de.

W 2012 pol­ska filia FICAG zor­ga­ni­zo­wa­ła bati­za­do wspól­nie z Instru­to­rem More­no, przy oka­zji któ­re­go Instru­tor Sino otrzy­mał 4 sto­pień instruk­tor­ski – ver­de-roxa. Od 2010 posia­da rów­nież upraw­nie­nia instruk­to­ra samo­obro­ny nada­ne mu przez Pol­ską Aka­de­mię Sportu.

W 2018 roku wyje­chał po raz kolej­ny do Bra­zy­lii, gdzie uczest­ni­czył w mię­dzy­na­ro­do­wym kon­gre­sie capo­eira w Belo Hori­zon­te, na któ­rym uczęsz­czał na zaję­cia takich oso­bi­sto­ści jak Mestre Ita­po­an, Mestre Boca Rica, Mestre Depu­ta­do, Grao Mestre Dun­ga, Mestre Museu oraz wie­lu innych. Pod­czas tego wyda­rze­nia Mestre Museu, czy­li zało­ży­ciel gru­py FICAG, nadał mu sto­pień pro­fe­sor­ski - cor­da roxa.

Sino cią­gle roz­wi­ja swo­je umie­jęt­no­ści uczest­ni­cząc w sze­re­gu warsz­ta­tów i zgru­po­wań na tere­nie Pol­ski i Europy.

Professor Padre

Professor Padre

Sto­pień: roxa (fio­le­to­wy)

Mar­cin Rubak (zna­ny jako Padre) zaczął ćwi­czyć 1 czerw­ca 2001 roku w War­sza­wie, czy­li na pierw­szym tre­nin­gu mazo­wiec­kiej sek­cji Artes das Gera­is. Capo­eiro­wą ini­cja­cję prze­szedł już we wrze­śniu 2001 pod­czas bati­za­do w Cho­rzo­wie. Przez kolej­ne lata wytrwa­le ćwi­czył na tre­nin­gach i awan­so­wał na kolej­ne stopnie.

Prze­ło­mo­wym momen­tem był dla nie­go wyjazd do Belo Hori­zon­te w Bra­zy­lii w 2005 roku. Tam jego pra­ca zosta­ła doce­nio­na przez Mestre Museu, któ­ry przy­znał mu sto­pień moni­tor (cor­da laran­ja-azul). W 2007 na kolej­nym bati­za­do w War­sza­wie dostał swój pierw­szy, a rok póź­niej dru­gi sto­pień instruk­tor­ski. Wyda­rze­nie to tyl­ko zmo­ty­wo­wa­ło go do dal­szej pra­cy na tre­nin­gach. W lip­cu 2008 po raz kolej­ny wyje­chał do Bra­zy­lii, a w póź­niej­szych latach uczest­ni­czył w wie­lu wspa­nia­łych impre­zach, warsz­ta­tach i obo­zach orga­ni­zo­wa­nych przez naszą gru­pę. W czerw­cu 2019 roku Mestre ucho­no­ro­wał go stop­niem Professor.

Jako instruk­tor zaczął pro­wa­dzić swo­je tre­nin­gi w Szko­le tań­ca „Rivie­ra”. Oprócz tego nie­ustan­nie pra­cu­je na rzecz roz­wo­ju innych sek­cji i popu­la­ry­za­cji capo­eira w Pol­sce. W 2012 roku wybrał się na na Bati­za­do e Tro­ca de Cor­das zor­ga­ni­zo­wa­ne w Wil­nie, gdzie Mestre Museu przy­znał mu ostat­ni sto­pień instruk­tor­ski (sznur fio­le­to­wo-zie­lo­ny). W sierp­niu 2013 roz­po­czął pro­wa­dze­nie sek­cji przy uli­cy Miłej. Od roku 2009 Padre jest rów­nież posia­da­czem upraw­nień instruk­to­ra samo­obro­ny nada­nych mu przez Pol­ską Aka­de­mię Sportu.

Professor Bambu

Professor Bambu

Sto­pień: roxa (fio­le­to­wy)

Piotr Urba­niak (Bam­bu), dołą­czył do gru­py w oko­li­cach 20 wrze­śnia 2004. Jesz­cze pod koniec tego same­go roku pod­szedł do cere­mo­nii bati­za­do, na któ­rej otrzy­mał swój pierw­szy sto­pień wraz z wspo­mnia­nym ape­li­do. Od tego cza­su uczest­ni­czył we wszyst­kich warsz­ta­tach orga­ni­zo­wa­nych przez FICAG Pol­ska, za każ­dym razem awan­su­jąc o poziom wyżej. Naj­waż­niej­szym rokiem w jego karie­rze był 2008 - uda­ło mu się wresz­cie odwie­dzić wyma­rzo­ną Bra­zy­lię przy oka­zji impre­zy Mun­dial de Capo­eira FICAG, a w paź­dzier­ni­ku został awan­so­wa­ny do ran­gi moni­tor i dołą­czył do kadry. We wrze­śniu 2010 roz­po­czął pro­wa­dze­nie tre­nin­gów na Gro­cho­wie, co póź­niej oka­za­ło się jed­ną z waż­niej­szych decy­zji w jego karie­rze. W krót­kim cza­sie uda­ło się mu zbu­do­wać licz­ną eki­pę, a już pod­czas Bati­za­do e Tro­ca de cor­das 2011 jego ucznio­wie przy­stą­pi­li do cere­mo­nii nada­nia pierw­szych stop­ni. Rok póź­niej po raz kolej­ny wybrał się do Belo Hori­zon­te w celu dal­sze­go roz­wo­ju i pogłę­bie­nia wie­dzy na temat capo­eira. Tam, Mestre Museu, w poro­zu­mie­niu z Pro­fes­so­rem Coxin­ha, przy­znał mu cor­da azul ozna­cza­ją­cą pierw­szy sto­pień instruktorski.

Od zawsze bie­rze czyn­ny udział w życiu gru­py, w peł­ni anga­żu­jąc się w jej dzia­łal­ność przede wszyst­kim pod wzglę­dem orga­ni­za­cyj­nym. Wciąż ćwi­czy peł­ną parą i czę­sto podró­żu­je, repre­zen­tu­jąc rodzi­mą filię FICAG za gra­ni­cą. Jego zaan­ga­żo­wa­nie zaowo­co­wa­ło kolej­ny­mi awan­sa­mi, aż w koń­cu w 2021 pod­czas warsz­ta­tów w War­sza­wie otrzy­mał sto­pień roxa ozna­cza­ją­cy sto­pień pro­fes­sor.

 

Instrutora Freira

Instrutora Freira

Sto­pień: azul-ver­de (nie­bie­sko-zie­lo­ny)

Fre­ira (Ewe­li­na Rubak) zaczę­ła tre­no­wać w paź­dzier­ni­ku 2008 roku w Szko­le Tań­ca Rivie­ra w gru­pie, któ­rą pro­wa­dzi­li Instru­tor Padre i Pro­fes­sor Coxin­ha. Wkrót­ce posta­no­wi­ła jed­nak uczęsz­czać na zaję­cia innych sek­cji FICAG i wła­śnie wte­dy jej przy­go­da z capo­eira roz­po­czę­ła się na dobre.

Pod­czas Bati­za­do w 2010 roku otrzy­ma­ła pierw­szy sto­pień oraz ape­li­do i ofi­cjal­nie zosta­ła przy­ję­ta w sze­re­gi gru­py. Ze wzglę­du na uczest­nic­two w zaję­ciach róż­nych sek­cji i wysił­ki wło­żo­ne w tre­nin­gi dwu­krot­nie przy­zna­no jej tytuł Capo­eirist­ki Roku (kolej­no w 2011 i 2012 roku).
W 2014 roku pod­czas Tro­ca de Cor­das otrzy­ma­ła sznur laran­ja-azul i dołą­czy­ła do pol­skiej kadry FICAG. Dwa lata póź­niej Mestre Museu przy­znał jej sto­pień azul (czy­li nie­bie­ski) ozna­cza­ją­cy ran­gę instruk­to­ra pierw­sze­go stopnia.

Poza tre­nin­ga­mi capo­eira wiel­ką przy­jem­ność spra­wia jej sam­ba bra­zy­lij­ska. Ewe­li­na posia­da tak­że upraw­nie­nia instruk­to­ra kul­tu­ry­sty­ki. Na co dzień wraz z Instru­to­rem Padre pro­wa­dzi tre­nin­gi przy ul. Miłej.

Instrutor Esquecido

Instrutor Esquecido

Sto­pień: ver­de (zie­lo­ny)

Jerzy Jar­czew­ski (Esqu­eci­do) roz­po­czął tre­nin­gi na począt­ku 2006 roku przy uli­cy Świę­to­jer­skiej 10 pod okiem Pro­fes­so­ra Coxin­ha. W 2007 roku wziął udział w Bati­za­do e Tro­ca de Cor­das, pod­czas któ­re­go otrzy­mał swój pierw­szy cor­dão. Od tego cza­su regu­lar­nie uczest­ni­czy w warsz­ta­tach w Pol­sce i zagra­ni­cą. W 2009 roku pod­czas roda de vin­ho otrzy­mał wyróż­nie­nie za postę­py, zaan­ga­żo­wa­nie na tre­nin­gach i czyn­ny udział w życiu grupy.

Od paź­dzier­ni­ka 2011 za zgo­dą Pro­fes­so­ra Coxin­ha Esqu­eci­do oraz Care­ca wspól­nie pro­wa­dzą sek­cję FICAG na Moko­to­wie (któ­ra w 2017 prze­nio­sła się na Ron­do Daszyń­skie­go). W 2012 uda­ło mu się wyje­chać do Bra­zy­lii, gdzie przez pra­wie mie­siąc mógł tre­no­wać codzien­nie pod okiem Mestre Museu i naj­wyż­szych stop­niem człon­ków bra­zy­lij­skiej kadry FICAG. Tam też otrzy­mał swój nie­bie­sko-poma­rań­czo­wy cor­dão ozna­cza­ją­cy sto­pień moni­tor i dołą­czył do kadry. W 2014 roku ponow­nie odwie­dził Bra­zy­lię, by tre­no­wać z Mestre Museu. Od maja 2016 roku może się pochwa­lić sznu­rem nie­bie­sko-zie­lo­nym ozna­cza­ją­cym ran­gę instruk­to­ra 2 stopnia.

Jerzy posia­da tytuł tre­ne­ra per­so­nal­ne­go przy­zna­ny przez Aka­de­mię Wycho­wa­nia Fizycz­ne­go im. Józe­fa Pił­sud­skie­go w Warszawie.

Instrutor Coco

Instrutor Coco

Sto­pień: ver­de (zie­lo­ny)

Mar­cin Ora­szek, nauczy­ciel wycho­wa­nia fizycz­ne­go i peda­gog spe­cjal­ny, roz­po­czął swoją przy­go­dę z capo­eira 2 mar­ca 2004 w War­sza­wie. W grud­niu 2004 wziął udział w swo­ich pierw­szych warsz­ta­tach i Bati­za­do, pod­czas któ­rych otrzy­mał pierw­szy sto­pień oraz ape­li­do Coco. Przez kolej­ne lata roz­wi­jał swo­je umie­jęt­no­ści pod okiem instruk­to­rów gru­py i pogłę­biał swo­ją fascy­na­cję capo­eira. W roku 2007 otrzy­mał sto­pień moni­tor i dołą­czył do kadry gru­py. W 2009 współ­or­ga­ni­zo­wał let­ni obóz FICAG w Ustrzy­kach Dol­nych. Zaczął tak­że współ­pra­cę z Fun­da­cją „Migra­cja” - pro­wa­dził tre­nin­gi dla dzie­ci i mło­dzie­ży pol­skiej oraz cze­czeń­skiej w Brwi­no­wie, a tak­że dla mło­dych ludzi z pro­ble­ma­mi rodzin­ny­mi z ramie­nia sto­wa­rzy­sze­nia „Sta­cja”. W 2010 roku wyco­fał się z życia gru­py ze wzglę­du na spra­wy oso­bi­ste i kon­tu­zję kola­na, ale w 2012 popro­szo­no go o popro­wa­dze­nie zajęć rekre­acyj­no-spor­to­wych z ele­men­ta­mi capo­eira dla dzie­ci i mło­dzie­ży z zespo­łem Downa w ramach Sto­wa­rzy­sze­nia „Bar­dziej Kochani”.

Rok póź­niej, dzię­ki wspar­ciu ze stro­ny dyrek­cji, rodzi­ców i Sto­wa­rzy­sze­nia „Bar­dziej kocha­ni” mógł utwo­rzyć gru­pę dla mło­dzie­ży z zespo­łem Downa przy Zespo­le Szkół Spe­cjal­nych nr 100 w War­sza­wie. W 2014 uczest­ni­czył wraz ze swo­imi pod­opiecz­ny­mi w ich pierw­szym Bati­za­do i tym samym stwo­rzył jedy­ną na świe­cie sek­cję capo­eira dla osób z zespo­łem Downa. W roku 2015 Mar­cin otrzy­mał sto­pień instru­tor (sznur nie­bie­ski), a jego gru­pa przy­ję­ła nazwę Hap­py Capo­eira FICAG.

Instrutora Guerreira

Instrutora Guerreira

Sto­pień: ver­de (zie­lo­ny)

Mar­ta Jerzy­kow­ska (Guer­re­ira) zaczę­ła swo­ją przy­go­dę z capo­eira w nowo powsta­łej sek­cji w szko­le tań­ca Rivie­ra pod koniec 2004 roku. W 2005 roku na IV Bati­za­do e Tro­ca de cor­das otrzy­ma­ła swo­je ape­li­do (któ­re zna­czy „wojow­nicz­ka”) oraz pierw­szy sto­pień. Nie­dłu­go po tym wyda­rze­niu była zmu­szo­na opu­ścić Pol­skę i FICAG. Wyje­cha­ła do Ser­bii, gdzie na trzy lata zwią­za­ła się z gru­pą Sen­za­la. W 2008 roku wró­ci­ła do kra­ju, a w 2010 roku po raz pierw­szy poje­cha­ła do Bra­zy­lii, by wziąć udział w impre­zie z cyklu Mun­dial de Capo­eira. Impre­za ta przy­nio­sła jej dru­gie miej­sce na Cam­pe­ona­to w kate­go­rii cor­da laran­ja-ama­re­la. We wrze­śniu tego roku ponow­nie wyje­cha­ła z kra­ju, tym razem na sty­pen­dium do Gre­no­ble we Fran­cji, gdzie zosta­ła upo­waż­nio­na do pro­wa­dze­nia tre­nin­gów capo­eira dla stu­den­tów. Jed­no­cze­śnie za pozwo­le­niem Pro­fes­so­ra Coxin­ha uczęsz­cza­ła na tre­nin­gi do Pro­fes­so­ra Cebo­la z gru­py Gera­ção Capo­eira. W 2011 roku, już po powro­cie do Pol­ski, jej wysił­ki na tre­nin­gach zosta­ły doce­nio­ne i Guer­re­ira otrzy­ma­ła sznur poma­rań­czo­wy. Nie­dłu­go po tym zosta­ła upo­waż­nio­na do pro­wa­dze­nia sek­cji w Konstancinie.

W 2012 roku Mar­ta po raz kolej­ny uczest­ni­czy­ła w impre­zie Mun­dial de Capo­eira i 20-leciu gru­py FICAG w Bra­zy­lii. Przy oka­zji tego wyda­rze­nia otrzy­ma­ła sto­pień poma­rań­czo­wo-nie­bie­ski ozna­cza­ją­cy ran­gę moni­tor i w ten spo­sób ofi­cjal­nie wstą­pi­ła w sze­re­gi kadry FICAG Pol­ska. W 2013 roku Gra­du­ado Faisca prze­ka­zał jej opie­kę nad sek­cją FICAG Mary­mont. Dzi­siaj pro­wa­dzi ją razem z Alu­ną Gra­du­adą Pul­gin­hą. Pod­czas Tro­ca de Cor­das 2014 roku zosta­ła uho­no­ro­wa­na cor­da azul, czy­li pierw­szym stop­niem instruk­tor­skim. W 2016 pod­ję­ła decy­zję o prze­nie­sie­niu swo­jej sek­cji na Sta­re Bie­la­ny, gdzie dzia­ła do dziś. Od lip­ca 2016 roku Mar­ta posia­da rów­nież tytuł tre­ne­ra personalnego.

 
Instrutora Pulguinha

Instrutora Pulguinha

Sto­pień: azul-ver­de (nie­bie­sko-zie­lo­ny)

Moni­ka Piąt­kow­ska (Monia), czy­li Pul­gu­in­ha, poja­wi­ła się na swo­ich pierw­szych zaję­ciach na począt­ku paź­dzier­ni­ka 2009 roku w sek­cji FICAG przy uli­cy Świę­to­jer­skiej, któ­rą pro­wa­dził Pro­fes­sor Coxin­ha. Zachwy­co­na capo­eira i wiecz­nie uśmiech­nię­ta cięż­ko tre­no­wa­ła na swo­ich pierw­szych zaję­ciach pod czuj­nym okiem Bam­bu, co zaowo­co­wa­ło otrzy­ma­niem pierw­sze­go stop­nia i ape­li­do już po 4 mie­sią­cach tre­nin­gów. Od tego cza­su bra­ła udział w więk­szo­ści warsz­ta­tów orga­ni­zo­wa­nych przez FICAG Pol­ska, przy oka­zji któ­rych była awan­so­wa­na na kolej­ne stop­nie. Jej pierw­szym zna­czą­cym wkła­dem w dzia­łal­ność gru­py było prze­ko­na­nie syn­ka Ada­ma (Pin­gu­in) do roz­po­czę­cia tre­nin­gów. Adaś został 1. uczniem Ando­rin­hi (tak powsta­ła sek­cja dzie­cię­ca przy ul. Świętojerskiej/Miłej). W 2010 roku pod­czas roda de vin­ho otrzy­ma­ła tytuł i sta­tu­et­kę Capo­eirist­ki Roku. Swo­ją czyn­ną dzia­łal­ność na rzecz gru­py roz­po­czę­ła w 2013 roku, poma­ga­jąc Ando­rin­hi w pro­wa­dze­niu tre­nin­gów dla dzie­ci w sek­cji na Miłej. Od wrze­śnia wraz z Coco zaczę­ła pro­wa­dzić zaję­cia dla dzie­ci w nie­pu­blicz­nej szko­le pod­sta­wo­wej „Szko­ła Przy­szło­ści” na Bia­ło­łę­ce. Czę­sto poma­ga­ła też w pro­wa­dze­niu tre­nin­gów w sek­cji dzie­cię­cej w Mar­kach (sek­cja Sino).

5 tygo­dni po uro­dze­niu syn­ka Jasia wró­ci­ła do inten­syw­nych tre­nin­gów i pod­czas Bati­za­do e Tro­ca de Cor­das zosta­ła człon­kiem kadry otrzy­mu­jąc kolej­ny sto­pień (cor­da laran­ja-azul).

Od wrze­śnia 2014 roku pro­wa­dzi zaję­cia w sek­cji Sta­re Bie­la­ny. W mar­cu 2015 roku wraz z Beija-Flor, Guer­re­irą, Ando­rin­hą i Fre­irą zor­ga­ni­zo­wa­ła dru­gą edy­cję warsz­ta­tów dla kobiet – Encon­to Femi­ni­no 2015. W lutym 2016 roku po raz trze­ci zosta­ła mamą - tym razem Szy­mo­na. Już w maju bar­dzo aktyw­nie uczest­ni­czy­ła w reali­za­cji i orga­ni­za­cji naj­więk­szej impre­zy w histo­rii FICAG Pol­ska - Festi­wal Veja Bra­sil 2016 na 15-lecie zało­że­nia gru­py. Obec­nie posia­da sznur nie­bie­ski (instruk­tor 1. stop­nia), któ­ry otrzy­ma­ła pod­czas Tro­ca de Cor­das w maju 2017 roku.

Gradacja

Stopnie dla dzieci (2-7 lat)

Сrua ponta marrom

Сrua ponta marrom

Alu­no ini­cian­te de 1° nível
(uczeń 1. stopnia)

Crua ponta roxa

Crua ponta roxa

Alu­no ini­cian­te de 2° nível
(uczeń 2. stopnia)

Crua ponta verde

Crua ponta verde

Alu­no ini­cian­te de 3° nível
(uczeń 3. stopnia)

Crua ponta azul

Crua ponta azul

Alu­no ini­cian­te de 4° nível
(uczeń 4. stopnia)

Crua ponta laranja

Crua ponta laranja

Alu­no ini­cian­te de 5° nível
(uczeń 5. stopnia)

Crua ponta vermelha

Crua ponta vermelha

Alu­no ini­cian­te de 6° nível
(uczeń 6. stopnia)

Stopnie dla dzieci (8-15 lat)

Сrua e amarelo

Сrua e marrom

Alu­no ini­cian­te de 1° nível
(uczeń 1. stopnia)

Crua e roxa

Alu­no ini­cian­te de 2° nível
(uczeń 2. stopnia)

Crua e verde

Alu­no ini­cian­te de 3° nível
(uczeń 3. stopnia)

Crua e azul

Alu­no ini­cian­te de 4° nível
(uczeń 4. stopnia)

Crua e laranja

Crua e laranja

Alu­no ini­cian­te de 5° nível
(uczeń 5. stopnia)

Crua e preta

Crua e preta

Alu­no ini­cian­te de 6° nível
(uczeń 6. stopnia)

Crua e vermelha

Crua e vermelha

Alu­no ini­cian­te de 7° nível
(uczeń 7. stopnia)

Stopnie dla dorosłych (od 16 lat)

Сrua e amarelo

Сrua e amarelo

Alu­no ini­cian­te de 1° nível
(uczeń 1. stopnia)

Amarelo

Alu­no ini­cian­te de 2° nível
(uczeń 2. stopnia)

Amarelo e laranja

Alu­no ini­cian­te de 3° nível
(uczeń 3. stopnia)

Laranja

Alu­no ini­cian­te de 4° nível
(uczeń 4. stopnia)

Laranja e azul

Alu­no ava­nça­do (moni­tor)
(uczeń zaawan­so­wa­ny - monitor)

Azul

Instru­tor de 1° nível
(instruk­tor 1. stopnia)

Azul e verde

Instru­tor de 2° nível
(instruk­tor 2. stopnia)

Corda Verde

Verde

Instru­tor de 3° nível
(instruk­tor 3. stopnia)

Verde e roxa

Instru­tor de 4° nível
(instruk­tor 4. stopnia)

Roxa

Pro­fes­sor de 1° nível
(pro­fe­sor 1. stopnia)

Roxa e marrom

Pro­fes­sor de 2° nível
(pro­fe­sor 2. stopnia)

Marrom

For­man­do

Marrom e Vermelha

For­man­do

Vermelha

For­ma­do

Pierw­szy tre­ning za dar­mo. Weź ze sobą picie i luź­ny strój spor­to­wy. Ćwi­czy­my boso lub w butach.

Zapisz się na prób­ny trening!